ΣΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟΝ "ΒΥΘΟ"

  ΣΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟΝ "ΒΥΘΟ"

Η μοναξιά είναι πιο ισχυρή απ' την τετράγωνη τη λογική.

Σαν χωνάκι βανίλια παγωτό, που είναι άνοστο, 

αν δεν το απολαμβάνεις με έναν φίλο καλό.

Τους τύλιξε η μοναξιά, σαν κουβέρτα παλιά.

Και επειδή η ζωή κύκλους κάνει, 

έβγαλε τις συμπτώσεις στο μεϊντάνι.

Οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τέσσερα γεωμετρικά σχήματα. Οι τσακωμοί τους χώρισαν και ο καθένας διάλεξε τον δρόμο του. Τα παιδιά επέλεξαν το δρόμο του καθενός και φαντάστηκαν τη σύμπτωση, που τους έφερε και πάλι μαζί.

 

Φυσικά ένα τέλος έχει πάντα μια αρχή και πρώτα γνωρίσαμε τη γραμμή.

Η καμπύλη σαν μια αγκαλιά, χαζεύει την ευθεία που κυλά, 

για να ξεφύγει απ' την τεθλασμένη που χοροπηδά.

 

Ένα γουρούνι στην αυλή ψάχνει τον βούρκο για να κυλιστεί.

Δυο πουλιά, δυο ομορφοπούλια 'καναν παρέα με την Πούλια και της χάριζαν τραγούδια.

Όμως μια μέρα μετά τη βροχή, θαμπώθηκαν απ' του ουράνιου τόξου τη μορφή. Μπουγάδα απλωμένη είδαν στα σχοινιά μα δεν τους άρεσε η ασπρόμαυρη θωριά.

Με το ράμφος φορτηγό πέρασαν τις μπλούζες απ' το ουράνιο τόξο το χρωματιστό. Και πριν πούμε "ούτε γάτα, ούτε ζημιά" να 'τες πάλι στα σχοινιά.

Τι με νοιάζει αν το μαξιλάρι έχει τετράγωνα μικρά,

 όταν δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά;

Άσπρη με μαύρες ρίγες, μαύρη με άσπρη ρίγες,

 τα ορθογώνια που τα πήγες;

Αν ποντικάκια μου ψάχνεται ένα τρίγωνο τυρί, 

η γάτα η πονηρή χουχουλιάζει σε ένα σχοινί.

Ας πω στα σχήματα "γεια χαρά" κι ας τα αφήσω στη δικιά τους  δουλειά.

Ας συνεχίσουν να δίνουν μορφή στη ζωή μας την καθημερινή.