Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

ΜΙΑ ΕΥΘΕΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΜΠΥΛΗ...ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΚΙ ΟΠΟΥ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ


ΜΙΑ ΕΥΘΕΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΜΠΥΛΗ...
ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΚΙ ΟΠΟΥ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ

Μας συστήθηκαν και οι τρεις γραμμές. Ευθεία, καμπύλη και τεθλασμένη. Μετά τη γνωριμία προσπαθήσαμε να τις μάθουμε και να τις αναγνωρίζουμε. Αχ! αυτή η τεθλασμένη μάς παίδεψε πιο πολύ. Και με το όνομα της αλλά και με τη μορφή της.
-Ακούγοντας την εντολή, βάζω τους μαρκαδόρους στη γραμμή: Τα παιδιά, χωρισμένα σε ομάδες με δέκα μαρκαδόρους η κάθε ομάδα. Γραμμές σχηματίστηκαν πάνω στο τραπέζι, σύμφωνα με το όνομα της καθεμιάς που ακουγόταν.

-Κυρία δεν μπορούμε να φτιάξουμε την καμπύλη με τους μαρκαδόρους, είπε η Κατερίνα και συμφώνησαν όλοι. Στο παιχνίδι λοιπόν μπήκε κάτι άλλο.
-Άφησε το παπούτσι το κορδόνι και βούτηξε στης φαντασίας τα νερά. Τώρα φωνάζει "βοήθεια" από μακριά: Κάθε ομάδα  παιδιών παίρνουν από ένα κορδόνι και προσπαθούν, έχοντας ως βάση την καμπύλη να φτιάξουν ότι έχουν συζητήσει.
 
 
 
-Η κιμωλία μου χαράζει την πορεία:Τρεις γραμμές κάτω στο πάτωμα της τάξης. Τις περπατάμε, έχοντας τες, ανάμεσα στα πόδια, δίπλα μας και με ανάποδα βήματα. Περπατώ ελεύθερα στη τάξη και τρέχω σ' αυτήν που θα ακούσω το όνομα της και αντίθετα (η νηπιαγωγός πατάει μία και τα παιδιά την ονομάζουν)
-Το σώμα μπορεί να με βοηθήσει με κάθε γραμμή; Ομάδες παιδιών προσπαθούν να φτιάξουν τις τρεις γραμμές μέσα από συζήτηση και διαφωνία.
             
             
-Το ταξίδι μιας αλλιώτικης γραμμής: Τα παιδιά σχηματίζουν μια ευθεία πιασμένα χέρι χέρι. Με την έναρξη μουσικής ξεκινά το ταξίδι. Το παιδί που είναι στην μια άκρη αρχίζει να κινείται ανάμεσα στα άλλα παιδιά και το αποτέλεσμα ένα κουβάρι που δεν έχει τέλος ή αρχή αλλά μας διασκέδασε πολύ!
-Το κουβάρι που του άρεσε να παίζει με τα παιδιά: Τα παιδιά κάθονται σε καρέκλες διασκορπισμένες στο χώρο. Το κουβάρι πηγαίνει από παιδί σε παιδί- το κάθε παιδί πετά το κουβάρι σε όποιο συμμαθητή του θέλει κοντά ή μακριά και τυλίγεται στο πόδι κάθε καρέκλας-κι έτσι σχηματίζεται μια τεθλασμένη γραμμή ή ένα περίεργο σχήμα με ευθείες. Αφού περάσει από όλες τις καρέκλες τα παιδιά με τη σειρά προσπαθούν να περάσουν πάνω ή κάτω από τις μάλλινες ευθείες ¨Κυρία είναι σα Λέιζερ" είπε κάποιο παιδί κι έτσι γίναμε σχεδόν ακροβάτες για να διασχίσουμε τις γραμμές "Λέιζερ" χωρίς να τις ακουμπήσουμε. 


και το δύσκολο ακολούθησε αφού έπρεπε να ξανατυλίξουμε το κουβάρι ακολουθώντας την αντίθετη διαδρομή από την αρχική. 

-Ήλιε μου βασιλιά, τι σε έχει πιάσει ξαφνικά;Ορίζουμε το κόκκινο χρώμα για την ευθεία, το κίτρινο για την καμπύλη και το πράσινο για την τεθλασμένη. Τα παιδιά αναγνωρίζουν και βάφουν με το ανάλογο χρώμα.

-Τι θα χρειαστώ για να φτιάξω τους αριθμούς που αγαπώ; Τα παιδιά, ανά δύο, διαλέγουν έναν αριθμό από το 1 ως το 9. Τον παρατηρούν και σημειώνουν στον πίνακα τις γραμμές που χρειάζονται για να τον φτιάξουν. Στο τέλος γίνεται επαλήθευση.
-Από τη φράση "παύλα και τελεία" κρατώ μόνο την τελεία και φτιάχνω κάτι που μπορεί να μην είναι ευθεία: Αριστερά στη σελίδα σχεδιάζεται μία γραμμή και το παιδί καλείται να την αναπαράγει στη δεξιά σελίδα. Όχι τόσο εύκολο όσο φαίνεται για αρκετά παιδιά.
-Ως σημείο αναφοράς μια γραμμή και κάνω, ότι έχω φανταστεί: Κάθε παιδί επιλέγει μια γραμμή και δείχνει τη πορεία της με το χέρι. Η νηπιαγωγός τη γράφει με μαρκαδόρο και το παιδί σχεδιάζει και ζωγραφίζει ότι έχει σκεφτεί.
Γραμμές πολλές χορεύουν σε ένα ρυθμό, 
μπάλο και καλαματιανό.
 
 
Με ευθείες, καμπύλες και τεθλασμένες γραμμές κάνεις όποιο κούρεμα θες.
 
Δόντια παράξενα και κοφτερά περιμένουν
 μία λιχουδιά ή μακαρόνια με κιμά.
Η Ιστορία μιας γραμμής...μετά μουσικής
Νότα ακούει το αυτί και το χέρι ταξιδεύει στο χαρτί, 
ακολουθώντας το ντο και το μι.
Ακούγοντας μουσική (εμείς επιλέξαμε από τα Νυχτερινά του Χατζιδάκι) από ένα σημείο ξεκινά μια γραμμή ταξίδι να κάνει πολύ μακρύ πάνω στο άσπρο χαρτί, με λαδοπαστέλ στα χρώματα που μας αρέσουν. Πάνω εκεί ακροβατεί για όσο το τραγούδι ακουστεί και μεταμορφώνεται σε ό,τι το μικρό χέρι ονειρευτεί...
Κι επειδή το πινέλο ζήλεψε κι αυτό σε χρώμα βουτήχτηκε και νερό
 και το άσπρο τυλίχτηκε σε χρώμα ταιριαστό...
Μα η γραμμή μας δε σταμάτησε εκεί...φαντάστηκε, λοιπόν, πως σ' έναν κόσμο αλλιώτικο μπορεί να ζει. Ίσιωσε όλες τις καμπύλες, γέμισε την πλάση με ευθείες.
Ο Ήλιος από στρογγυλός έγινε τριγωνικός κι οι πλανήτες στη σειρά, τετράγωνα, πεντάγωνα, πολύγωνα κανονικά. Τα δαχτυλίδια του Κρόνου πλευρές ενός ρόμβου και το φεγγάρι το χλωμό γωνίες απέκτησε κι αυτό! 
Γωνίες και ακμές όλες οι Βουνοκορφές, πουθενά πουθενά δεν υπάρχει κάτι να κυλά. Το Έλατο κουνιέται και λυγά με την καινούρια κορμοστασιά κι η Βελανιδιά απορεί και γελά με της ευθείας  γραμμής τη ζαβολιά.
Μπερδεύτηκε και στη θάλασσα η πονηρή γραμμή κι έβαλε το χεράκι της κι εκεί...
Ένας διαφορετικός ήλιος καθρεφτίζεται στα γαλαζοπράσινα νερά και μια παράξενη φάλαινα όλο ξεφυσά και ρωτά δεξιά κι αριστερά: Πού πήγε η καμπύλη μου και όλη μου η χάρη; Τα ψάρια σιωπηλά την κοιτούν και δεν ξέρουν τι να πουν. Κοιτούν κι εκείνα το ένα τ' άλλο γιατί το κακό που βλέπουν είναι πολύ μεγάλο. Μια καμπύλη που χάθηκε στης θάλασσας το βυθό και μια ζαβολιάρικη ευθεία που κάνει βουτιές στον αφρό.
Μια Τρίτη πρωί ζητούσα μια αλλαγή.
Να αγοράσω ένα πουλόβερ μπλε ή ένα παντελόνι κοτλέ;
Μια μπότα μαύρη με χαμηλό τακούνι 
ή μια γόβα ψηλή, μη μου τύχει μια επίσκεψη σημαντική;
Είπα εκείνο, είπα το άλλο, ώσπου σκέφτηκα κάτι μεγάλο!
Θα έκανα μία αλλαγή κι αυτή θα ήταν στο μαλλί.
Βρήκα τηλέφωνο, έκλεισα ραντεβού 
και βρέθηκα στη Καλλιθέα, στην οδό Αλικαρνασσού.
Εκεί είχε το μαγαζί, η κομμώτρια η Μαρία, 
που δυστυχώς για μένα, αγαπούσε τη γεωμετρία. 
Και δυστυχώς για μένα, δεν λάτρευε μόνο την ευθεία.
Όταν είδα τον εαυτό μου στο γυαλί, 
παραλίγο να πάθω καρδιακή προσβολή.
Πως θα βγω στην αγορά;
Πως θα πάω στη φίλη μου να παίξω χαρτιά;
Τι απελπισία! Τι συμφορά!
Τι θα τα κάνω αυτά τα μαλλιά;
Πολύχρωμο μαντήλι τύλιξα στη κεφαλή
 και μονολογώ βράδυ, πρωί:
"Στο κεφάλι μου δεν έχω μυαλό, αλλά ένα κολοκύθι νερουλό"
Αν με δείτε σε κάποια γωνιά, μη βάλετε γέλια δυνατά
ή μη τραβήξετε από το φόβο τα μαλλιά!
                                                     Λ.Ρ












Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ-ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ


ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ-ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ



Αστέρι του χιονιού στην άκρη του γκρεμού
πάνω στα χιονισμένα βουνά
ανθίζει μες στην παγωνιά!
Απ' το δάκρυ μιας βασίλισσας πλασμένο
και με αίμα τολμηρών ποτισμένο
στέκει αγέρωχο στο χιόνι
τη χαμένη αγάπη να στοιχειώνει...


Το όνομα προέρχεται απο το γερμανικό Edel (που σημαίνει ευγενής) και Weiss "λευκό".Το χρώμα του λευκού θεωρείται σύμβολο της αγνότητας και Edelweiss σημαίνει "ευγενή λευκότητας" ή "noble καθαρότητας". Στα ρουμάνικα florea reginei σημαίνει "το λουλούδι Βασίλισσα" Η επιστημονική του ονομασία προέρχεται από ελληνικές λέξεις Leontopodium alpinum(λεοντοπόδιον το αλπικόν).  Μοιάζει με ασημένιο αστεράκι χωρίς καθόλου άρωμα.
Το Εντελβάις που λέγεται και αστέρι των Άλπεων, είναι ένα λουλούδι που το βρίσκει κανείς στις Ελβετικές κυρίως Άλπεις, στις απότομες πλαγιές ανάμεσα στους βράχους και τα χιόνια. Εκτός από τις Άλπεις ,Εντελβάις υπάρχουν και στην Ασία όπου προϋπήρχαν κι από κει μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη. Σήμερα δυο είδη υπάρχουν στην Ευρώπη και τείνει να εξαφανιστεί  εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών. Γι αυτό καλλιεργείται στη Νέα Ζηλανδία ,για τη διάσωση του είδους.
Ανεπίσημα πάντως θεωρείται στην Ελβετία το εθνικό τους λουλούδι και έχουν πλεχτεί ένα σωρό μύθοι γύρω από το όνομά του. Συνήθως λένε πως η απόκτησή του είναι δείγμα αγάπης αυτού που το προσφέρει, καθώς αν κάποιος κατάφερνε  να φέρει στην αγαπημένη του ένα τέτοιο λουλούδι με κίνδυνο της ζωής του,αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του! 
Σύμφωνα με λαϊκές παραδόσεις της περιοχής λέγεται ότι «μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν το εντελβάις». Αυτό υπονοεί ότι μόνο οι έμπειροι ορειβάτες (οι εκλεκτοί) έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις απόκρημνες περιοχές που φυτρώνει αυτό το λουλούδι.
Ο πιο διαδεδομένος ελβετικός μύθος είναι ο εξής:

Στις πάντα χιονισμένες πλαγιές των Άλπεων ,κάποτε υπήρχε ένα τεράστιο  λευκό παλάτι.Μέσα σ’αυτό κατοικούσε η Βασίλισσα του Χιονιού…,Μια πανέμορφη σχεδόν διάφανη ύπαρξη,ντυμένη πάντα στα λευκά, με ξανθά μαλλιά. Την υπηρετούσαν κάποια ξωτικά με σκληρή καρδιά και άγρια. Την  απερίγραπτη εξωτερική  ομορφιά της,συνόδευε η ασπλαχνία της … Η καρδιά της ήταν παγωμένη,ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δείξει οίκτο σε όμορφα παλικάρια που σκαρφάλωναν τα βράχια για να τη δουν. Χωρίς αποτέλεσμα όμως μιας και μόλις πλησίαζαν το απροσπέλαστο κάστρο της τα ξωτικά τους προλάβαιναν πάντα, ορμούσαν με οργή πάνω τους και τους γκρεμοτσάκιζαν χωρίς οίκτο στα βαθιά παγωμένα βάραθρα, προστατεύοντας έτσι την όμορφη βασίλισσα. Εκείνη στη θέα των παλικαριών που έπεφταν έμενε εντελώς ασυγκίνητη. Ποτέ δεν είχε πονέσει η ψυχρή της καρδιά για την σκληρή μοίρα εκείνων που πέθαιναν για χάρη της, 
Ώσπου μια μέρα ,ένα πανέμορφο παλικάρι αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του...να συναντήσει την πανέμορφη βασίλισσα του χιονιού, που έλεγαν πως σαν τη δική της ομορφιά δεν είχε αντικρίσει ποτέ ανθρώπου μάτι σε άλλη γυναίκα. Γεμάτος τόλμη και πείσμα δεν άκουσε τους φίλους του που τον παρακαλούσαν να μην το τολμήσει. Είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του κι έτσι ξεκίνησε ένα πρωί. Και κατάφερε κι ανέβηκε από τους απότομους γκρεμούς, στην ψηλότερη κορυφή. Στάθηκε και αντίκρισε το λευκό παλάτι. Για καλή του τύχη εκείνη την ώρα έβγαινε και η βασίλισσα. Επιτέλους την είδε! Τα κατάφερε!Η ομορφιά της ήταν τόση που του έκοψε την ανάσα,πάγωσαν τα πόδια του. Κι εκείνη όμως τον αντιλήφθηκε,τον πλησίασε  και τον κοίταξε στα μάτια. Ο νέος έμεινε να την κοιτάζει γεμάτος θαυμασμό σαν μαγεμένος. Αποφάσισε να προχωρήσει μερικά βήματα και να της μιλήσει, αλλά ο δύστυχος δεν πρόλαβε...
Τα καταραμένα ξωτικά τον πήραν είδηση, όρμησαν ξαφνικά κατά πάνω του και πριν εκείνος προλάβει να αμυνθεί τον έσπρωξαν απότομα και στο τέλος τον έριξαν στο γκρεμό. Το όμορφο παλικάρι, το μοναδικό που είδε την βασίλισσα -όπως και κείνη δεν είχε δει ποτέ άνθρωπο από τόσο κοντά-δεν έπεσε στο κενό αλλά η πτώση του σταμάτησε μερικά βράχια πιο κάτω από την κορυφή.Η βασίλισσα του χιονιού πλησίασε και είδε τον νέο να ξεψυχάει. Για πρώτη φορά στη ζωή της μίσησε τα ξωτικά, για πρώτη φορά η καρδιά της δοκίμαζε τη θλίψη και τον οίκτο και δάκρυσε βλέποντας τον νέο να πεθαίνει. Πόση λύπη ένιωθε…φυλακισμένη από τα ξωτικά και την παράξενη μοίρα της. Τα δάκρυα της έπεσαν στα χιόνια και τους βράχους…Αυτά τα δάκρυα έγιναν μικρά λουλουδάκια, σαν αστεράκια,με ασημένια , απαλά πέταλα σαν βελούδο, τα πρώτα Εντελβάις..(μου θυμίζει πολύ το μύθο της Αφροδίτης και του Άδωνι). Από τότε η Βασίλισσα του Χιονιού, το λευκό παλάτι και τα ξωτικά.. έγιναν άφαντα, εξαφανίστηκαν. Το μόνο που έμεινε είναι ο θρύλος του Εντελβάις του μικρού αυτού λουλουδιού που οι κάτοικοι των Άλπεων δυσκολεύονται πολύ να το βρουν...Λένε μάλιστα πως φέρνει τύχη σε όποιον το κρατά πάνω του
Υπάρχει κι άλλος ένας μύθος γύρω από το Εντελβάις. Λένε, ότι το άστρο που οδηγούσε τους τρεις Μάγους,διαλύθηκε κι έπεσε στη γη ως πεφταστέρια. Από αυτά γεννήθηκαν τα πρώτα Εντελβάις. Ένας άλλος μύθος ισχυρίζεται ότι τα φύτρωσαν από τα δάκρυα της Βασίλισσας του Χιονιού, την πρώτη φορά που ένιωσε οίκτο. Το είναι κοινό στοιχείο ιστοριών αγάπης και τραγωδίας, ως σύμβολο αληθινής αγάπης και αξιών. 
Μια μελωδία που σκορπά την ευτυχία
συνοδεύει μες στο χιόνι
το λουλούδι που ποτέ δεν παγώνει!


Μικρά χεράκια μαγικά 'πιάσαν ψαλίδια και χαρτιά...



...κι ευθύς σαν από πίνακα θαρρείς βγαλμένο
με τη φαντασία των παιδιών καμωμένο



...και ζήσαμε εμείς καλά με το Χειμώνα να μας δίνει ερεθίσματα πολλά!