ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΡΑ...ΕΙΣΑΙ Η ΤΡΕΛΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ

ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΡΑ...

ΕΙΣΑΙ Η ΤΡΕΛΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ!

Ήρθε παιδιά το καρναβάλι, γέλια, χαρές και κομφετί,

ένας τα βλάχικα θα βάλει κι άλλος μ' αλεύρι θα ντυθεί.

Φτερά από κόκκορα, από χήνα, θα 'χει ο Γρηγόρης στα μαλλιά, 

θα γίνει η Μάρω κολομπίνα κι η Αγνή θα βάλει τραχηλιά.

Χρυσός ο Ρήγας πρώτος, πρώτος, θα σέρνει ένα μανδύα μακρύ

και πίσω ο Γιάννης πιερότος με τη κιθάρα τη μικρή.

Εγώ θα βάλω φουστανέλα κι εσύ θα γίνεις μια γριά

και θα γλεντήσουμε με τρέλα την όμορφη Αποκριά.

Ξ. Αστεριάδη

-Λέξεις- ρίμες, για σένα βρίσκω ξανά όμορφη μου κυρά: Ακούω τη λέξη Αποκριά και λέω τη λέξη που σκέφτομαι.Μερικές απ' αυτές γίνονται δίστιχα απ' όλους.

Κορδέλα πράσινη, κίτρινη και λαχανί και το καρναβάλι το αγαπώ πολύ.

Ο χαρταετός πετά ψηλά και δεν μπορώ να τον κρατήσω πια.

Σερπαντίνα θα σε πετάξω μακριά και θα πέσεις στης Σταυρούλας τα μαλλιά.

Ντύνομαι μασκαράς, να πάω στην Αποκριά, με γέλιο και χαρά.

Χορεύω τσιφτετέλι και μοιάζω με κουνέλι.

Στο κεφάλι φοράω καπέλο και γελάω όσο θέλω.

Κυνηγάω το μπαλόνι μέσα στο σαλόνι.

Φοράω τη στολή και πάω εδώ κι εκεί.

Μια μάσκα από άλλη εποχή και η Αποκριά ζήλεψε πολύ

 και είπε πίσω από μία να κρυφτεί.

Με αφόρμηση μια αυτοσχέδια ιστορία... Μια μέρα ο Άνεμος βαρέθηκε να τριγυρνά στον ουρανό και αποφάσισε να επισκεφτεί τη γη για να παίξει λίγο με τους ανθρώπους. Πολύ το διασκεδάζει όταν τους βασανίζει και τους μπερδεύει με τα κόλπα του.Πλησιάζοντας σε μια πολιτεία άκουσε φασαρία, γέλια, τραγούδια, σαματά. "Τι να συμβαίνει άραγε;" αναρωτήθηκε και κατέβηκε πιο χαμηλά.Μασκαράδες και πανηγύρι τρελό στης Αποκριάς το ρυθμό. Οι άνθρωποι γιορτάζουν. "Ευκαιρία για γλέντι!" σκέφτηκε. Άρχισε να στριφογυρνά χαζεύοντας...Καταλαβαίνετε όμως τι έγινε! Φύσηξε στην αρχή απαλά κανείς δεν κατάλαβε με στην κοσμοχαλασιά...Να όμως που ζωηρεύει με το χορό και στροβιλίζεται χωρίς σταματημό. Αμέσως αρχίζει το μπέρδεμα παιδιά, καπέλα και μπέρτες ξεφεύγουν μακριά....Χάνει ο  μάγος το καπέλο κι η κυρία το κρινολίνο και το βέλο...Χάνει ο πρίγκηπας το στέμμα κι ο κόμης το περίεργο καπέλο κρίμα κι ήτανε ντυμένος στην πένα. Μένει ξεσκούφωτος ο νάνος κι ο στρατιώτης χάνει το κράνος...Να και η πριγκίπισσα ξεμαλλιασμένη ο πειρατής χωρίς το μαντήλι του μένει...Ο Πήτερ Παν ακόμη το ψάχνει κι ο Κλόουν απορεί και σε μια λακκούβα σκοντάφτει...Να μην τα πολυλογώ της κακομοίρας έγινε θαρρώ...Κι εμείς προσπαθήσαμε με χρώματα στο χαρτί να σώσουμε από το πανηγύρι ό,τι ο καθένας μπορεί!

Απ' το καπέλο που φορώ, στης Αποκριάς το τρελό ρυθμό, 

πρέπει τώρα να μαντέψεις ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ!

(διαλέγουν το καπέλο που θέλουν και συνεχίζουν την εικόνα)

Κρύβει τη λύπη και ένα δάκρυ πίσω από μια σκιά, 

γιατί θέλει να δώσει τη χαρά!

Μάτια, μύτη και μαλλιά,

 ποιος κρύβεται πίσω απ' αυτήν τη ζωγραφιά;

(ασπρόμαυρη φωτογραφία των παιδιών

 και από πάνω ζωγραφίζουν με λαδοπαστέλ)

Στης Νάουσας τα μέρη, ο Γενίτσαρος και η Μπούλα μας περιμένει!

Στης Σκύρου τα νερά,

ο Μαμόγερος βάζει στο καλάθι του όλα τα στραβά!

- Με αφορμή το τραγούδι "Η Νίνα, ο Φώτης κι ο Τοτός" γνωρίσαμε τον πιερότο και την κολομπίνα, πρόσωπα του ιταλικού θεάτρου.

Ο πιερότος, με το δάκρυ στο μάγουλο, υπηρέτης ενός άρχοντα,γκαφατζής, αφελής και λάτρης της αλήθειας.

Μερικές γκάφες του, όπως τις είπαν τα παιδιά:

Μαγείρεψε το φαγητό του άρχοντα και αντί για αλάτι, έβαλε ζάχαρη.

Έσπασε ένα ακριβό βάζο.

Έπλυνε τα ρούχα και από άσπρα τα έκανε μαύρα.

Πήγε να γράψει με το φτερό και έχυσε το μελάνι.

Άφησε το σαπούνι κάτω και γλίστρησε ο άρχοντας.

Ξέχασε την πόρτα ανοιχτή και η γάτα πήρε το ψάρι και άφησε τον άρχοντα νηστικό.

Η κολομπίνα, υπηρέτρια στο αρχοντικό. Ναζιάρα,πονηρή και πολύ μεγάλη κουτσομπόλα. Ερωτευμένη με τον Αρλεκίνο, αδιαφορώντας για την αγάπη του Πιερότου.

Γυρνάει στις γειτονιές, για να μάθει όλα τα νέα του κόσμου.

 Τι είπαν τα παιδιά:

Η χωριατοπούλα Κλέα αγόρασε καινούρια ρούχα.

Ο άρχοντας πήρε γλυκά για να κάνει ένα πάρτι.

Ο υπηρέτης και η υπηρέτρια φιλήθηκαν.

Ο άρχοντας θα απαγορεύσει τα τσιγάρα.

Ο άρχοντας και η γυναίκα του τσακώθηκαν το βράδυ.

To γνωστό γαλλικό παιδικό τραγούδι του Πιερότου "Au clair de la Lune" (Στο φως του φεγγαριού) γίνεται αφορμή για να φτιάξουμε μια ιστορία για το μικρό Πιερότο και το λόγο που πάντα θλιμμένος μιλά με το φεγγάρι. Τα παιδιά μαντεύουν από που άραγε προέρχεται αυτή η θλίψη και την αποτυπώνουν στο χαρτί

Στο φως του φεγγαριού μια σκέψη σε βαραίνει

μικρέ μου Πιερότε μην την κρατάς κρυμμένη!

Αυτό το δάκρυ που κυλά 

είναι από μια αγάπη που του πληγώνει την καρδιά;

Ένας φόβος ή μια ευχή ταξιδεύει πάνω στο χαρτί, με του αέρα την πνοή.

Βλέποντας έναν ζωγραφικό πίνακα και τον αναπαράγω με λαδοπαστέλ.

"Ο παράξενος χαρταετός" της Ζωής Βαλάση (ομαδική εργασία)

 

Σ' αγαπώ τρελή Αποκριά και θα σε περιμένω και του χρόνου,

 κάπου εκεί...στου Αιγαίου τα νερά, 

όπως κοιτάς το χάρτη, βορειοανατολικά!