ΑΣΠΡΟΓΑΛΑΝΟ ΠΑΝΙ

ΑΣΠΡΟΓΑΛΑΝΟ ΠΑΝΙ

Ένα σύμβολο κάθεται στην άκρη βουβό, 

μη νομίζεις όμως ότι είναι ντροπαλό.

Έχει "άλαλη" μιλιά.

Σου μιλά όταν όλα είναι καλά 

και για τη δικαιοσύνη που πρέπει να κυβερνά.

Σου απαγορεύει να κάνεις φασαρία 

και σε ταξιδεύει στης ειρήνης τη νηνεμία.

Ανεβαίνει σε ένα κοντάρι ψηλά 

και σου μιλά για μια πατρίδα με ασπρογάλανη ματιά!

                                                          Λ.Ρ

-Τι είναι το σύμβολο για τα παιδιά;(ένα σήμα, το γράφουμε, η απελευθέρωση της Λήμνου, η ελληνική σημαία)

Που μπορούμε να συναντήσουμε ένα σύμβολο; (Στην εκκλησία, το σταυρό- στο μυστικό, να μη το πούμε σε κανένα- στον θησαυρό, το Χ πάνω στην άμμο και στον χάρτη-στον σερίφη, το αστέρι και στον πυροσβέστη, τη φωτιά)

Είδαμε μερικά σύμβολα και φανταστήκαμε τι μπορούν να σημαίνουν. Τα συζητήσαμε και παίξαμε μ αυτά.(ζητώ ειρήνη, ζητώ δικαιοσύνη, ζητώ απόλυτη ησυχία κοκ)

-Αν μπορούσαμε να φτιάξουμε τα δικά μας σύμβολα, τι θα μπορούσαμε να ορίσουμε; (αγάπη-καρδιά, φόβος-σκοτάδι, θυμός-φατσούλα, εφιάλτης-νεκροκεφαλή, χαρά-χαμόγελο, πόνος-δάκρυα)

- Μέσα από τη λογοτεχνία διαβάσαμε το "Ασπρογάλανο πανί" της Γαλάτειας Σουρέλη.

ΑΣΠΡΟΓΑΛΑΝΟ ΠΑΝΙ

Mιλούσανε δυο νεράιδες:

— Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν κι έδειξαν την Ελ­λάδα.

— Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.

— Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, τι χρώμα θέλεις να 'χει η σημαία σου;

— Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, σκληρός ο τόπος. Και η δουλειά σκληρή. Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας. Γι΄ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε* τη σημαία μας.

Τα 'γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.

— Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ' άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.

Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ' ασημένια λαχταριστά ψάρια.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, εμάς οι ψυχές μας είναι δοξασμένες στο γαλανό νερό. Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει τη σημαία μας.

Τα 'γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το 'δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.

— Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.

Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ' ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

— Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.

Γαλάτεια Σουρέλη

Μια άλλη εκδοχή όμως μας δίνει το ποιημα του Ι. Χέλμη που μπορεί να "γεννήσει' δραστηριότητες λίγο αργότερα.

Πως έγινε η Σημαία μας

Ιω. Χέλμης

Στις ένδοξες του Εικοσιένα μέρες

ατρόμητοι όλοι οι πρώτοι πατέρες

σαν άκουσαν πως πόλεμος θα γίνει

για να 'ναι απ' τους εχθρούς ξεχωρισμένοι

να φτιάξουν μια σημαία αποφασίσαν.

Με γνώμη όμως καμιά δε συμφωνήσαν.

Γι' αυτό συνέλευση είπανε να κάνουν

όλοι μαζί τις γνώμες τους να βγάλουν

και να κρίνουν όλοι μαζεμένοι.

Μα εκεί που συλλογίζονταν σκυμμένοι

μ' ολόασπρη φουστανέλα οι Ρουμελιώτες

και με γαλάζιες βράκες οι Νησιώτες

πετιέται ένα αντρειωμένο παλικάρι

τραβώντας το σπαθί του απ' το θηκάρι

που το 'χε στεφανώσει με τη δόξα

και μια από τη φουστανέλα κόβει λόξα

κι από τη βράκα ένα κομμάτι

και "Να η σημαία μας" φωνάζει "Νάτη!"

σταυρώνοντας μεμιάς τα δυο κομμάτια

εμπρός στα δακρυσμένα όλων μάτια.

" Το ασπρογάλανο πανί" δραματοποιήθηκε από τα παιδιά:

-Όταν κοιτώ την Ελλάδα από ψηλά

 ποιο χρώμα μπορεί να πάρεις για τόση ομορφιά;

-Ως μάνα, θα ρωτήσω τα παιδιά μου, 

για το πιο χρώμα θα στολίσει τη καρδιά μου!

Σκυφτός οργώνει απ' την αυγή 

και περιμένει να δώσει καρπό η νοτισμένη γη.

Άσπρο σαν περιστέρι είναι η ψυχή 

και πάρτο μάνα να το βάλεις στου υφαδιού το πανί.

Πάρε μάνα, το μπλε της θάλασσας και ένα πινέλο αλμύρα 

αυτή η απεραντοσύνη, είναι η δική μας μοίρα.

   

Άσπρο από μια δουλεμένη ψυχή

 και μπλε από μία πλώρη που καρτερεί.

Νεράιδες σας έφερα τα χρώματα απ΄τα παιδιά μου.

Τώρα τελειώστε τη σημαία τη δικιά μου.

Ο ήλιος την εθαύμασε

σκύβει και δίνει ένα φιλί πάνω στο ιερό πανί.

Το φιλί γίνεται σταυρός χρυσάφι 

που σιωπηλά κρύβει μέσα του του λαού τα πάθη.

Ασπρογάλανο πανί, βαμμένο με την ελληνική ψυχή. 

(ομαδική εργασία)