ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Χαμένο βαθιά μες τους αιώνες, ζούσε τους δικούς του χειμώνες

Ήθελε να φωνάξει, να τους πει, για μια άλλη εποχή.

Περίμενε υπομονετικά, συντροφιά με το χώμα και την υγρασία, 

αυτή τη μοναδική ευκαιρία.

Έβλεπε τη ζωή να κυλά σαν τη βροχή 

και εκείνο ήταν βυθισμένο στου χρόνου τη σιωπή.

Κάποτε, δε θυμάται πότε, 

ένιωσε τον ήλιο να ζεσταίνει τα ξεχασμένα μέρη.

Τα χέρια ελευθέρωσαν την αναπνοή

 και όλα αυτά μέσα σε μια ζητωκραυγή.

Το σώμα τούς έδωσε στοιχεία ακριβή για τη δική του εποχή.

Τώρα βρίσκεται όρθιο, καμαρωτό στο δικό του σπιτικό.

Μουσείο το ονομάζουν εδώ

 αλλά αυτό δεν το νοιάζει πια 

γιατί χαίρεται τον κόσμο αυτό με μια άλλη ματιά.

                                                             Λ.Ρ

Όταν η παιδική φαντασία μπορεί να πλάσει τη δική της ιστορία: Στη παρεούλα υπήρχαν δυο αγάλματα, ενός άντρα και μίας γυναίκας. Μπορείτε να τα βαφτίσετε; Τα βρήκαν μαζί σε ένα μέρος της Ελλάδας οι αρχαιολόγοι. Μπορείτε να φανταστείτε την ιστορία τους; Και η φαντασία αρχίζει να πλάθει:

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Η ΛΥΔΙΑ

Στην Αρχαία Αθήνα ζούσε ένας άνδρας,που τον έλεγαν Αλέξανδρο και έχτιζε ναούς. Εκεί ζούσε μια γυναίκα, που την έλεγαν Λυδία. Μια μέρα, που πήγε στην αγορά, για να αγοράσει έναν χιτώνα, συνάντησε τη Λυδία. Την ερωτεύθηκε, μόλις που την πρωτοείδε και εκείνη το ίδιο. Ο Αλέξανδρος όμως ήταν φτωχός και εκείνη πλούσια. Μια μέρα είπαν, ότι θέλουν να

ζήσουν μαζί, αλλά τους βρήκαν κάποιοι κακοί και τους πήρανε και τους χωρίσανε. Πέθαναν από την στεναχώρια. Για να τους θυμούνται τους έκαναν αγάλματα. Στην Αρχαία Αθήνα έγινε σεισμός και τα αγάλματα μπήκαν στο χώμα. Μετά από πολλά χρόνια πήγαν οι αρχαιολόγοι και σκάψανε και βρήκαν αυτά τα αγάλματα και τα έβαλαν μέσα στο μουσείο δίπλα δίπλα και ζήσαν αυτοί μαζί και εμείς καλύτερα.

Όταν η ιστορία γίνεται ομαδική εργασία:

Κάτι αρχαίο και παλιό με τον δικό μου τον πηλό:

Ένα μουσείο, μπορεί να μην είναι αρχαιολογικό αλλά και βυζαντινό: 

Κάθε παιδί έχει το δικό του όνομα και την εικόνα του δικού του Αγίου. Με τον δικό τους τρόπο ζωγραφίζουν τον δικό τους Άγιο. Μετά η ζωγραφική τους περνιέται με μείγμα νερού και καφέ.

Όταν η  Ελληνική μυθολογία "γράφει" στο πηλό μία ιστορία: Ιστορίες της μυθολογίας, που αποθανατίστηκαν από τα παιδιά με ζωγραφική, φτιάχνοντας τη δική τους πινακοθήκη, αλλά και το δικό τους αρχαιολογικό μουσείο.

                       

                                

Όταν το  "ΘΕΛΩ"  τους, γίνεται ένα μουσείο διαφορετικό:

Θέλησαν να ταξιδέψουν σε μια άλλη εποχή και να αποθανατίσουν τον εαυτό τους σε εκείνη την εποχή, διαλέγοντας τον δικό τους ήρωα ή ηρωίδα. Ένα μουσείο λοιπόν, πάνω σε μακετόχαρτο με το δικό του όνομα, βαφτισμένο από τα παιδιά.