ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

"Άντε βία, βία να φύγουμε..." και φεύγεις και αφήνεις κάτι ξεχασμένο, τσαλακωμένο, άνω κάτω. Και έρχεται και η σχολική... βία. Ακουστικά, δυο λέξεις ίδιες αλλά με τόσες διαφορές. Στη πρώτη περίπτωση το ξεχασμένο το αντικαθιστάς, το τσαλακωμένο το φτιάχνεις και το άνω κάτω το συγυρίζεις. Στην άλλη περίπτωση όμως  αυτό που ξεχνάς (το να είσαι άνθρωπος) δεν μπορείς να το βρεις, το τσαλακωμένο, δεν μπορείς ξανά να το φέρεις στην αρχική του μορφή και το άνω κάτω της ψυχής δεν μπορεί να φτιαχτεί με λίγες κινήσεις.

Αυτό λοιπόν το τσαλάκωμα της ψυχής, η μέρα προσπάθησε να το γνωρίσει στα παιδιά μέσα από το παραμύθι, το παιχνίδι, το γλυκό ενθύμιο. Πως; Κάπως έτσι:

-Συζητήσαμε το τι σημαίνει "Παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας" λέξη προς λέξη.

Οι απαντήσεις: Παγκόσμια-συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, σε όλο τον γαλαξία. Στη λέξη "κατά", σιωπή. Στη "σχολική" φυσικά το σχολείο μας και στη λέξη "βία" ειπώθηκαν οι λέξεις πόλεμος, κλωτσιές, μπουνιές και ξύλο.

-Ένα δρώμενο μετά από αυτή τη συζήτηση με τη βοήθεια της Νατάσας Ευστρατιάδου και της Δέσποινας Δεληχά παίχτηκε με σκοπό τα παιδιά να "γνωρίσουν" το θύμα και τον θύτη.

Τα στρώματα έπεσαν, τα παντοφλάκια βγήκαν, τα παιδιά πήραν θέση και η εβδομάδα ξεκίνησε.

Τη Δευτέρα ο θύτης πήρε τα γυαλιά του θύματος.Τη Τρίτη της έσκισε το βιβλίο που διάβαζε. Την Τετάρτη της μουτζούρωσε την ζωγραφιά της. Την Πέμπτη της γκρέμισε αυτό που είχε φτιάξει με το οικοδομικό υλικό και την Παρασκευή, ενώ η Δέσποινα της ζήτησε να παίξουν μαζί, η Νατάσα την έδιωξε και την χτύπησε.

                    

Στην αρχή τα παιδιά διασκέδαζαν με αυτό που έβλεπαν και συμφωνούσαν με αυτά που έκανε ο θύτης και γελούσαν με τις αντιδράσεις του θύματος. Από την Τετάρτη όμως και μετά, άρχισαν να αντιδρούν σε αυτά που έβλεπαν και εναντιώθηκαν λεκτικά στον θύτη. Μετά το τέλος της παράστασης ακολούθησε συζήτηση για το τι είναι τελικά η σχολική βία.

- Την τάξη μας την επισκέφτηκε μια μικρή χελώνα, η Λίζα που τη γνωρίσαμε μέσα από ένα παραμύθι που τροποποιήθηκε για να το παρακολουθήσουν τα παιδιά στον υπολογιστή.

Ο τίτλος του παραμυθού ήταν " Η Μόνα στο καινούριο της σχολείο". 

εδώ

Στο power point,  το παραμύθι σε κάποια σημεία σταματούσε και τα παιδιά απάντησαν σε ερωτήσεις που τους ζητήθηκαν, πριν δουν την εξέλιξη του παραμυθιού.

- Στον πίνακα της παρεούλας υπήρχε η χελώνα μας σε δύο κατασκευές. Όταν τα παιδιά ρωτήθηκαν τι παρατηρούν, απάντησαν ότι και οι δύο δεν είχαν στόμα.Γιατί; Τι συμβαίνει όταν πληγώνω έναν συμμαθητή μου και τι συμβαίνει όταν τον αγαπώ;

Στολίσαμε τη Λίζα με όμορφα λόγια των παιδιών ( είσαι όμορφη, φιλία,έλα να παίξουμε, είσαι η καλύτερη μου φίλη, μη φοβάσαι, θα σου χαρίσω ένα δώρο,είσαι πολύ γλυκιά, θα σου χαρίσω λουλούδια) και σε κάθε φράση τους ένα λουλούδι κολλούσε στο σώμα της και το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της.

Είπαμε όμως και άσχημα λόγια στη Λίζα ( δεν σ' αγαπώ, δεν σε έχω φίλη, θα σε σπρώξω,θα σου χαλάσω τη ζωγραφιά, είσαι άσχημη, δεν σε παίζω, δεν είσαι γλυκιά, φύγε μακριά μας) και σε κάθε φράση τα παιδιά αφαιρούσαν και κάτι από το σώμα της και η χελώνα μας μετά από αυτό ένοιωσε λύπη.

Η μέρα μας συνεχίστηκε με ένα παιχνίδι. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Κάθε ομάδα τράβηξε μία λέξη(ΟΧΙ, ΣΧΟΛΙΚΗ, ΣΤΗ, ΒΙΑ). Το χαλασμένο τηλέφωνο ξεκίνησε. Κάθε ομάδα στο τέλος του παιχνιδιού είπε τη λέξη που έτυχε και φτιάξαμε το σύνθημα της ημέρας μας, το οποίο μετά έγινε ομαδική εργασία με τις υπογραφές όλων των παιδιών.   

Στην ομαδική εργασία, η σχολική βία είναι μια μάγισσα που φεύγει θυμωμένη και μιλάει φυσικά άσχημα για τα παιδιά (δικά τους τα λόγια στο στόμα της μάγισσας)

Το τραγούδι που μάθαμε ήταν αφιερωμένο στη Λίζα και στην κάθε Λίζα που βιώνει τη σχολική βία (η μουσική είναι από το " Ρίτα, Ριτάκι" των Κατσιμιχαίων)

Μια μέρα που συνάντησα μες στο σχολείο την Λίζα

ο φόβος της γραφότανε στα μάτια της τα γκρίζα.

Λίζα, Λιζάκι κανέναν μη φοβάσαι

Λίζα, Λιζάκι κοντά μου πάντα θα'σαι.

Αγάπη όταν της έδωσα με κοίταξε στα μάτια

μια αγκαλιά μου χάρισε και με  'κανε κομμάτια

Λίζα, Λιζάκι κανέναν μη φοβάσαι

Λίζα, Λιζάκι κοντά μου πάντα θα'σαι.

Η Λίζα στη τάξη μας άφησε ένα καλάθι προσφοράς και αγάπης για να μην την ξεχάσουμε ποτέ. Μέσα είχε σελιδοδείχτες (το βιβλίο μέσα από τις σελίδες του σταματά τον θύτη και βοηθά το θύμα)  και δυο σοκολατένιες καρδιές (μία με σοκολάτα υγείας και μία με λευκή σοκολάτα)Γιατί;

Γιατί πίκρα αφήνουν τα λόγια τα σκληρά (σοκολάτα υγείας) και γλύκα (σοκολάτα λευκή) αφήνει μια ζεστή αγκαλιά.

Ο Μαχμάτα Γκάντι κάποτε είχε πει:

"Δεν μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι και τι λένε για σένα.

Μπορείς όμως να αλλάξεις τον τρόπο που τους αντιμετωπίζεις εσύ."

Ας  μη ξεχάσουμε ότι, ότι τσαλακωθεί δεν μπορεί ξανά να πάρει την αρχική του μορφή και ειδικά η ψυχή ενός παιδιού.

                                                                                           

                                                                                     

                                                                                    

   

    Η μέρα μας έκλεισε με ένα τραγούδι που ήταν αφιερωμένο στη Λίζα και σε κάθε Λίζα που βιώνει τη σχολική βία κάθε μέρα.

   (η μουσική από το «Ρίτα, Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων)

        Στην αρχή τα παιδιά διασκέδαζαν

 βία.Όταν τα παιδιά ρωτήθηκαν για το τι γιορτάζουμε σήμερα, οι απαντήσεις ήταν:

   Παγκόσμια είναι γιατί συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, σε όλο το γαλαξία. Στη λέξη «κατά» υπήρχε σιωπή. Στη «σχολική», ειπώθηκε το σχολείο και για τη «βία» αναφέρθηκαν οι λέξεις, πόλεμος, κλωτσιές, μπουνιές και ξύλο