ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γραμμή... που τριγυρνούσε ελεύθερη εδώ κι εκεί...

Κι αν της έβαζες και μουσική τρελαινόταν...της άρεσε πολύ!

Το χορό είχε μέσα στο μυαλό, όταν άκουγε μι και ντο!

Κι εμείς το εκμεταλλευτήκαμε αυτό...

Βρήκαμε ένα σημείο και της κάναμε αβίωτο το βίο. 

Πήγαινε από δω και πήγαινε από κει δεν την αφήσαμε στιγμή να ξεκουραστεί!

Ξεκίνησε λοιπόν που λέτε από ένα σημείο η γραμμή και με τη βοήθεια του χάρακα έγινε ευθεία κανονική. Τα παιδιά της έβαλαν χρώμα και της χάρισαν ζωή την έκαναν...

- καρφάκια στα μαλλιά ενός παιδιού αλλά και χορτάρι του αγρού

- φράχτη στην αυλή και δρόμο χωρίς επιστροφή

- μολύβι χρωματιστό μα και κοντάρι μυτερό

- βέλος σε τόξο σκοπευτή μα και του δέντρου ένα κλαδί

- ακτίνες σε έναν ήλιο λαμπερό μα και κατάρτι σε πλοίο πειρατικό

- ξυλάκι από παγωτό και κρεβάτι αναπαυτικό

- ένα γράμμα κι ένας αριθμό και ένα ραβδί μαγικό 

Τα παιδιά με οδοντογλυφίδα και πλαστελίνη έκαναν πράξη τα όσα σκέφτηκαν και αποτύπωσαν στο χαρτί αρχικά 

Ξαφνικά η γραμμή βαρέθηκε να είναι ίσια και κορδωτή και μαλάκωσε πολύ...

Λύγισε από δω, λύγισε από κει και έγινε καμπύλη στη στιγμή...

Η οδοντογλυφίδα δεν μπορούσε να μας βοηθήσει αυτή τη φορά ούτε και ο χάρακας φυσικά μα τα παιδιά βρήκαν λύση η πλαστελίνη ήταν μια χαρά και να οι καμπύλες βγήκαν στη σειρά και τις συναντήσαν τα παιδιά...

-στο χαμόγελο ενός παιδιού και στο τσόφλι του αυγού

-στο φρύδι μιας κοπέλας και στο γείσο απ' τα καπέλα

-στην ουρά του ποντικού και στ' αφτιά ενός λαγού

-στην λάμψη του φεγγαριού κα στην άκρη ενός σκουλαρικιού

- στο πέταλο ενός λουλουδιού και στο κύμα του γιαλού

-στο καπάκι του αναψυκτικού και στο μουστάκι του αφεντικού

-στο καβούκι της χελώνας και στην τρύπα της βελόνας

-μα και μέσα στα βιβλία στο ε στο 2 (δύο), και στο 3 (τρία).

...και όταν είναι θυμωμένη μεταμορφώνεται σε τεθλασμένη. Και τη συναντήσαμε κι αυτή όπου ο νους μπορούσε να φανταστεί...

-στη χιονισμένη οροσειρά και στα αχτένιστα μαλλιά

-στου σκαντζόχοιρου τη ράχη και στο οργωμένο το χωράφι

-στο αστέρι το λαμπρό και σε έναν κεραυνό

-στο φερμουάρ του πανωφοριού και στο χορτάρι του αγρού

-στο τζάμι το ραγισμένο και στον τοίχο τον γκρεμισμένο

κι όταν ημέρωσε ξανά ευθεία έγινε όπως ήταν αρχικά...

Και αρχινήσαν και οι τρεις ζωηρό το δικό τους το χορό! Και καινούρια αποκτήσαν μορφή με μαρκαδόρο στο χαρτί. Ξεπεράσαμε και το Νταλί...

Ομαδική εργασία

Μετά μουσικής ζωγραφική

Ατομική εργασία με κηρομπογιά και νερομπογιά 

Χορεύοντας το μολύβι...

Τα παιδιά δούλεψαν με υπομονή και το χάρηκαν πολύ...

Το τελικό αποτέλεσμα...

Κι επειδή η ζωγραφική με τις γραμμές μας άρεσε πολύ φτιάξαμε κι ένα χρωματιστό μαγικό χαλί...Γραμμές εδώ, γραμμές κι εκεί κι η μέρα μας γέμισε με χρώμα και μουσική!

- 

ΤΟ ΣΩΜΑ- ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

 ΤΟ ΣΩΜΑ- ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

Θέλει εκείνο να προφυλαχτεί αλλά δεν κάνει προκοπή.

Εκεί που φυλάγεται από τον κορονοϊό, έρχεται το κρύο το τσουχτερό.

Βάζει μια μάσκα στο στόμα μπροστά και ακούει τη φωνή του ψιθυριστά.

Μιλάει δυνατά και ο ήχος χάνεται δεξιά κι αριστερά.

Κινείται για να ζεσταθεί και χώνει τα χέρια του σε γάντια από μαλλί.

Η ανάσα προσπαθεί  να τα ζεστάνει αλλά κι αυτή τι να πρωτοκάμει.

Σώμα κάνε υπομονή. Μην ακούς το λαό που λέει "μια άσπρη μέρα θα φανεί".

Η σκέψη μου ζητάει μια μέρα λουσμένη απ' του ήλιου το φιλί.

Κάνοντας λοιπόν υπομονή, μπήκαμε στον υπολογιστή και...πάτησε εδώ

Κολοκύθα εφτάτρυπη

κάθε τρύπα κι όνομα.

Τι είναι;

Πρόσωπα καρτούν...

Σε ένα κύκλο δημιουργώ...

(τα παιδιά χωρισμένα σε τέσσερεις ομάδες μπροστά σε ένα κύκλο- κεφάλι,

 προσθέτουν τα χαρακτηριστικά του)

Ένα καθρέφτη ζήτησε η ψυχή 

και κάποια "τρέχουν" εδώ κι εκεί.

(λουλούδια, ένα καρπούζι στο τραπέζι ,σε μια παραλία, ο παππούς και η γιαγιά στο χωράφι, ομπρέλα στη παραλία, δυο κορίτσια κολυμπούν, ηλιοβασίλεμα στη βεράντα)

Πέντε, δέκα αγαπημένα,

 με όνομα "βαφτιστικό" το καθένα!

Δακτυλικό αποτύπωμα ψάχνω να βρω.

Μου είπαν ότι είναι κάπου εδώ.

Τα Δαχτυλάκια κάνουν πάρτυ και μεταμφιεστήκαν πάλι...

Παραμύθι θα σας πω, που μου έλεγε η γιαγιά , όταν ήμουν μικρό: 

(Γιατί ο αντίχειρας είναι πιο ζουμπουρλούδικος από τα άλλα δάχτυλα

 και γιατί μένει απέναντι τους.)

Μια φορά και δυο καιρούς, σε ένα σπίτι ζούσαν πέντε αδέλφια αγαπημένα. Παίζανε, γελούσαν, συζητούσαν και μοιράζανε τις δουλειές του σπιτιού.

Μια όμορφη μέρα ο μεσαίος, που ήταν πιο δυνατός ξεκίνησε να πάει στο δάσος για να φέρει ξύλα.

Ο δείκτης πήρε τα βρώμικα ρούχα , να πάει στο ποτάμι για να τα πλύνει.

Ο παράμεσος και ο μικρός θα πήγαιναν στο περιβόλι για να ποτίσουν, να σκάψουν και να μαζέψουν φρούτα και λαχανικά.

Ο αντίχειρας έμεινε στο σπίτι για να συγυρίσει και να μαγειρέψει.

Έφτιαξε κρεατόσουπα. Μύριζε τόσο ωραία που άρχισε να δοκιμάζει. Λίγο. Πιο πολύ. Πιο πολύ...μέχρι που η κουτάλα βρήκε τον πάτο της κατσαρόλας. Τι να κάνει τώρα; Σε λίγο θα ερχόντουσαν τα αδέλφια του κουρασμένα και πεινασμένα. Εκείνα εν τω μεταξύ, είχαν συναντηθεί σε ένα σταυροδρόμι για να γυρίσουν όλα μαζί στο σπίτι. Όταν έφτασαν και περίμεναν στο πιάτο το φαγητό, ο αντίχειρας τους είπε τι είχε κάνει. Τα τέσσερα αδέλφια θύμωσαν και τον έδιωξαν από το σπίτι. Ο αντίχειρας έφυγε και βρήκε ένα σπίτι απέναντι απ' αυτό που έμενε και προσπαθεί να χωνέψει ακόμα την κρεατόσουπα.(η ιστορία παίχτηκε με ελεύθερους διαλόγους έτσι ώστε να συμμετέχουν και τα παιδιά στο περισσότερο μέρος της μικρής αυτής ιστορίας)

Σε κάλτσα καθαρή, τρύπωσε μια πατούσα ζωηρή.

Και ο ποντικός κοιτά την πατούσα, που βρωμά.

 Κάνοντας τις σύνθετες λέξεις, με πρώτο συνθετικό το δόντι, ο Δημήτρης είπε:

-Δηλαδή κυρία, αν βάλω δόντι και καρέκλα θα γίνει οδοντοκαρέκλα;

Αρπάξαμε την ευκαιρία και οι σύνθετες λέξεις έγιναν αστείες ρίμες.

Κάπως έτσι:

Νεράιδα αγαπημένη,

 κάτω απ' το προσκεφάλι το έχω.

Σαν τα μάτια μου το προσέχω.

Για το δόντι που θα βγει, ένα μέρος να κρυφτεί.

Μια ιδέα φοβερή "τρύπωσε" στα δόντια αράδα

 και γλυτώσαμε τη φασολάδα.

Είπε η Νόνα η χελώνα, στη Δόνα τη Τερηδόνα:

- Τι να το κάνεις το χαμόγελο το αστραφτερό,

 όταν μες στη καρδία κρύβεις πονηριά και κακό;

Κουράστηκε ο εγκέφαλος πια και τα πόδια αποχωρούν με βήματα αργά.

Πάει το σώμα να ξεκουραστεί για να πει "καλημέρα" με δυνατή φωνή.