ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

 ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

-Θέλεις κάτι; Τίποτα.

-Έχεις κάτι ;Τίποτα.

Θα φας κάτι; Τίποτα.

 Ήταν μια λέξη γραμμένη σε χαρτί, με αξία μηδενική.

Απάνταγε μετά το ερωτηματικό, σε ένα κάτι που ήτανε μικρό.

Μια φορά και δυο καιρούς, σε χρόνους φανταστικούς,

ζούσε το Τίποτα, που δεν είχε μορφή

και είχε γεννηθεί από ανθρώπινη φωνή.

Σαν ένα φόρεμα κρεμασμένο ψηλά

σε μια ντουλάπα ξύλινη παλιά.

Σαν άκουγε το όνομά του

άνοιγε τη πόρτα δειλά δειλά

και γύριζε στη κρεμάστρα του ξανά.

Δεν άντεξε όμως τη κατάσταση αυτή

και ήθελε κάτι να γίνει στη ζωή.

-Στην ιστορία ένιωθε σαν ένα φόρεμα παλιό, αλλά τα παιδιά είπαν κάτι διαφορετικό:

Ένιωθε σαν πουλί που δεν είχε φτερά να πετάξει.

Σαν ένα άδειο σπίτι.

Σαν ένα παπούτσι, που δεν έχει αυτά που μπορούμε να λύσουμε.

Σαν μια πεταλούδα που δεν έχει κεραίες.

Σαν ένα αυτοκίνητο που δεν έχει βενζίνη.

Σαν ένα λουλούδι που δεν έχει πέταλα.

Σαν ένα παιδί που κάθεται μόνο του σε ένα παγκάκι.

Σαν μια γάτα που έχει χάσει τα μάτια της.

Σαν ένα αστέρι που δεν φέγγει.

Σαν ένα ποδήλατο χωρίς ρόδες.

Ζήτησε λοιπόν από τα παιδιά

να ανέβει στις φαντασίας τους τα φτερά και…

Τώρα δεν ακούει στο ΤΙΠΟΤΑ πια,

γιατί έχει σχήμα και άλλη κορμοστασιά.

Η ντουλάπα η παλιά δεν έχει ανοίξει τα φύλλα της ξανά.

Και η κρεμάστρα μένει αδειανή

γιατί το Τίποτα δεν άκουσε την ανθρώπινη φωνή.

                                                         Λίνα Ρόκα