ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΡΝΟΥΜΕ.

 ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΡΝΟΥΜΕ.

Γράφτηκαν τραγούδια πολλά

 για δυο χέρια ανθρώπινα.

Χέρια που ζητούν.

Χέρια που αγαπούν.

Χέρια που διώχνουν μακριά

μια αγάπη παλιά.

Εμείς αφήσαμε τα τραγούδια

 και πιάσαμε τα χερούδια.

Για κείνα που δεν  χτυπούν 

και στη καρδιά πόνο δεν σκορπούν.

Διαβάσαμε το βιβλίο " Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Μετά την ανάλογη συζήτηση, ένα παιδί έκανε παντομίμα με τα χέρια του και οι υπόλοιποι έβρισκαν την απάντηση. Βρήκαμε τρόπους να αντιμετωπίζουμε τον θυμό μας, αφού πρώτα ρωτήθηκαν τα παιδιά (ο Αντώνης πηγαίνει στο δωμάτιο και ξαπλώνει στο κρεβάτι μέχρι να του περάσει, ο Αχιλλέας τσαλακώνει ένα χαρτί, η Νικολέτα παίζει με τα παιχνίδια της, η Ευαγγελία παίρνει αγκαλιά το κουνελάκι της)

Όταν η κυρία ήταν μικρή και θύμωνε, πήγαινε στο δωμάτιο της και τραγουδούσε το "Ήτανε μια φρεγάτα παιδιά" ,που ήταν το αγαπημένο της τραγούδι.( τώρα που το σκέφτομαι, μήπως εγώ στο τραγούδι ήμουν ο Γλάρος που στο τέλος σωζόμουν;)

Όταν ο θυμός φουντώνει στη καρδιά

υπάρχουν τρόποι να ηρεμήσει η ματιά.

Τα χέρια αγκαλιάζουν, αγαπούν

αλλά μπορούν και να μεταμορφωθούν.

Ήταν δουλειά ομαδική, ανά δύο παιδιά συνεργατική,

 αν και και υπήρχε 1/3 αποχή.

Υπήρξαν χέρια που ήθελαν να παίξουν

 και χέρια που ήθελαν να δουλέψουν.