ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ, ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ...
Κλεισμένη η δημοκρατία σε υγρό κελί φωνάζει δυνατά και απαιτεί.
Ζητά:
Ένα κομμάτι ψωμί ζυμωμένο με τα "πιστεύω" και τα "μπορώ", χωρίς να φοβάται γι'αυτό.
Ήχους από μια φωνή, που είχε βυθιστεί στη σιωπή.
Σελίδες βιβλίου, που να ταξιδεύει στις γραμμές, χωρίς απαγορεύσεις και υπεκφυγές.
Μιλιά, που να λέει ότι πιστεύει και ότι ποθεί, χωρίς το όνειρο να κοιμάται σε σκοτεινό κελί.
Τραγούδια να αρμενίζουν, σε κάθε γειτονιά και να φωλιάζουν σε κάθε αγκαλιά.
Ψήφο σε κάλπη αληθινή, για έναν αρχηγό με δικαιοσύνη και υπομονή.
Ελευθερία, που δεν μπορεί να διπλώσει τα φτερά της σε ένα κλουβί.
Λ.Ρ
Και εκεί που η δημοκρατία ζητά, η μνήμη αναμοχλεύει και ριγά.
Το "σαν" ψάχνει η Δημοκρατία που στερήθηκε μια επταετία.
-Με αμόνι και σφυρί προσπαθεί ο σιδεράς να φτιάξει ένα κλουβί.
-Τι θα βάλει στο κλουβί;
-Θέλει να φυλακίσει τη λαϊκή φωνή.
-Μα δεν του 'πε κανείς πως δε χωρά πουθενά η φωνή και η ψυχή;
Δε του ΄πε κανείς πως αυτό το κλουβί έχει το πιο γερό κλειδί;
-Πολλές φορές η φωνή σιωπά στη σκέψη τη τρελή,
όχι για πολύ, μόνο για μια στιγμή.
για κείνη τη σκοτεινή βραδιά.
Θετικά κι αρνητικά.
Μα πάντα έχω μια ερώτηση κρυφή,
που δεν έχει πάρει απάντηση μέχρι αυτή τη στιγμή.
Θα μπορούσα άραγε εκείνη τη βραδιά,
να ήμουν σκαρφαλωμένη στα κάγκελα τα φοιτητικά;
Θα είχε το σθένος η ψυχή,
να ζητήσει το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου