ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ, ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ...

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ,

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ...

Ένα παιχνίδι, αφιερωμένο στη σημερινή μέρα. Πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά, κάπως αλλιώς. Στη μέση της παρεούλας, τοποθετημένα ανάποδα. Λίγη ζάχαρη στο στόμα, για να είναι τα λόγια γλυκά, για το φίλο , που θα τύχουν. Κάθε παιδί σηκώνει τυχαία το ξυλάκι με τον συμμαθητή του και του λέει κάτι, που θα διώξει μακριά τη σχολική βία και το αρνητικό σχόλιο. Μέσα από ένα καλάθι με διαφορετικά γλειφιτζούρια διαλέγει αυτό, που θα διάλεγε για τον εαυτό του και το προσφέρει, μαζί με όμορφα λόγια, στον φίλο, που έτυχε.

 

 

Τα λόγια, σαν φαρμάκι πληγώνουν τη ψυχή

 και δεν επουλώνεται η πληγή. 

Τα λόγια τα γλυκά τη πλημμυρίζουν χαρά.

Μαθαίνω τις λέξεις αυτές,

 που θα κρατήσουν ενωμένα τα κομμάτια στην καρδιά

 και θα διώξουν το φόβο μακριά.

Τι κι αν περιμένει λοιπόν στην αυλή, ψάχνοντας μια αφορμή...

έμαθα να σπάω τη σιωπή, 

να βοηθώ όποιον στην ανάγκη μου βρεθεί

 και να αγαπώ μια διαφορετική ψυχή.